byk-po-raz-drugi

Uprzedzając pytania niektórych – żyję i dobrze się mam. Na szczęście lub niestety, – jak kto woli.

Życie się powoli poukładało na, tyle, że blog znacznie stracił na znaczeniu. W domu wszystko OK, więc nie ma się, na co wypłakiwać, w pracy zapieprzanie od rana do wieczora, więc i specjalnie nie ma, kiedy pisać. Życie stało się lekko monotonne i aż do obrzydliwości poukładane. Rok temu jeszcze nie do pomyślenia.

Kotek chowa się całkiem dobrze i powoli dochodzi do siebie po traumatycznych przeżyciach w schronisku. Staram się go trzymać krótko i zbytnio go nie rozpuszczać, lecz nie jest to łatwe, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że Byczek postępuje wręcz przeciwnie. Obawiam się, że gdyby miał dzieci to by mu na głowę szybko wlazły.

Lista czytanych blogów od pewnego czasu systematycznie spada czy też ze względu na to, że kilka ciekawszych zostało, zahasłowanych czy tez ze względu na pogarszający się poziom pozostałych. Ostatecznie śledzę trzy, godne uwagi i czwarty, bo ciekaw jestem jak daleko można się posunąć w walce o bycie gwiazdą.

Kotek co raz bardziej zaczyna się zadomawiać i widać, że czuje się z dnia na dzień lepiej. Futerko ma co raz ładniejsze, wymył się ładnie i już nie śmierdzi schroniskiem i w ogóle co raz fajniejszy się robi.

W sklepie obok biura ewidentnie mnie podrywał jakiś palant. Coś tam zagadywał, że blisko pracujemy, przerwę chyba mam o tej samej porze a tu kafejka blisko więc może i ja tam chodzę itp. Generalnie widać było, że dla niego zawieranie w ten sposób znajomości to chale powszedni z dużym doświadczeniem i wprawa konsumowany . Trafił tragicznie, bo nie dość, że wkurwiony byłem to i czasu miałem mało. Może innym razem bym go spławił bardziej grzecznie, ale dziś nie wyszło. Z resztą sam sobie winien, po co mi pierdołami głowę zawraca? Inna sprawa, że w sumie był w moim typie i może gdyby nie Byczek to rozmowa by trochę inaczej wyglądała. Ale w tej sytuacji, po co mam los kusić. I bez tego mam dość problemów.

Już długo nie było notki. Z jednej strony z braku czasu. W pracy siedzę, co raz dłużej, co raz częściej po 10 – 12 godzin dziennie. Zbyt dużo papierów i biurokracji, wizyty w sądach, wizje lokalne, to wszystko pochłania masę czasu. A gdy dotrę do domu to już najczęściej nie mam ochoty na nic. Czasem muszę odreagować. Często na Byczku, który jest wyrozumiały i na szczęście daje mi wsparcie, choć czasami krzyczę na niego i się złoszczę zupełnie nie z jego powodu. Z drugiej strony ostatnio nie odczuwam potrzeby pisania. Może nie wszystko jest super doskonale, ale jest dobrze – lepiej być nie musi żebym był szczęśliwy.

W ubiegły weekend pojechaliśmy do Gliwic pozałatwiać sprawy Byczka. Potem było śniadanie w naleśnikarni, krótka wizyta w Ruda Śląska Plaza i na koniec ZOO. Wyjeżdżając z Gliwic przejechaliśmy pod blokiem, którym kiedyś mieszkałem z panem X. Pod blokiem stało jego auto a za stanu okien i żaluzji wnioskuję, że dalej nie skończył remontu. Nie poczułem tęsknoty ani żalu. Pomyślałem jedynie, że bardzo bym chciał, żeby i pan X ułożył sobie jakoś życie. Mnie się udało – jemu też powinno.

Wczoraj przybył nowy członek rodziny. Mała, czarna koteczka. Załamałem się po drugiej wizycie w schronisku. Pojechaliśmy tam w sobotę rano. Przez godzinę poznawałem się kotami. Byczek wypatrzył małą chudą koteczkę w dość kiepskim już stanie. Była zupełnie obojętna na to, co się z nią robi, nie myła się już od kilku dni i pani ze schroniska nie ukrywała, że jest już bardzo źle. Ponownie pojechaliśmy tam w niedzielę. Trudno było wybierać, bo wszystkie koty miauczały i starały się przykuć naszą uwagę. Myślę, że instynktownie czuły, że to jest ich szansa. W końcu wybrałem i w ciągu paru chwil kotek z klatki został przetransportowany do pudełka.

Nie da się ukryć, że nie wyglądał za ładnie. Był brudny i cuchnący. Umyliśmy go wczoraj dwa razy i już zaczyna wyglądać jak normalny kot. Jestem zszokowany jej zachowaniem. Miałem w życiu kilka kotów, ale żaden nie był tak wdzięczny i serdeczny. Mruczy przez cały czas i nie odstępuje mnie na krok. No i powoli przychodzi do siebie. Zaczyna zwiedzać mieszkanie, już trochę się bawi. A przede wszystkim zaczęła się myć. Bałem się podjęcia tej decyzji, ale nie żałuję. Myślę, że ona też nie żałuje.

Już trzeci rok z rzędu 1 listopada nie upłyną pod znakiem zwiedzania cmentarzy. Nigdy nie lubiłem tego święta. Co za sens ma chodzenie na cmentarz w takim ścisku i tłoku? Chyba tylko po to, żeby spotkać rodzinę i znajomych. Dla mnie wizyta na cmentarzu jest czymś intymnym, taki moment na refleksje i wspomnienia – i towarzystwo innych ludzi całkowicie burzy sens tego wszystkiego.

Jeśli już muszę jechać akurat w ten dzień to robię to zawsze późnym wieczorem. Wtedy jest taka niepowtarzalna atmosfera. Morze płomyków zniczy, alejki pogrążone w półmroku. Większość rodziny leży na Cmentarzu Bródnowskim – największej nekropolii w europie. Zawsze byłem ciekawy, jaki widok mają w ten dzień o zmroku mieszkańcy pobliskich bloków. Dziś mogę sobie to wyobrazić. Tak się składa, że sam teraz mieszkam niedaleko cmentarza. Małego, co prawda, ale i tak wygląda niesamowicie z setkami zapalonych zniczy. Dość długo dziś stałem na balkonie i podziwiałem ten widok. Dostatecznie długo by wspomnieć wszystkich, którzy już niestety odeszli. I nie do końca jest prawdą, że czas leczy wszystkie rany. Wielki żal, że niektórym osobom można było dać z siebie znacznie więcej pozostaje na zawsze. Żal i poczucie bezradności, że nie da się cofnąć czasu i tego odmienić.

Chyba z tego powodu nie lubię się rozstawać z bliskimi w gniewie.