Jutro wyjeżdzamy.
Teraz tylko kota oddać do przechowalni, plecaki wsadzić do bagażnika i w drogę.
I cieszę się bardzo bo po ostatnich przewrotach kadrowych u mnie w pracy do ostatniej chwili nie byłem pewien czy mnie puszczą. Biuro na tydzień pozostaje pod kontrolą naszej "kochanej" sekretarki, która nie wiadomo jakich zniszczeń dokona. Inna sprawa to fakt, że tak na prawdę gówno mnie to obchodzi.
A relacje na żywo na drugim blogu.
Widzę, że poprzednia notka zachęciła kilka osób do wyrażenia własnej opinii. Z częścią się zgadzam, z częścią absolutnie nie, niektórym bym zaproponował… z resztą nie ważne, temat już jest oklepany, nudny i stanowczo pora go zakończyć.
Koniec żałoby narodowej przyjąłem z wielką ulgą. Po pierwsze w radiu skończyli puszczać te pogrzebowe pitolenie. I całe szczęście, bo myślałem, że albo wpadnę w depresję albo cholery dostanę. Po drugi mogłem w końcu iść do kina. Akurat zaczęli grać film, na który już od dawna miałem ochotę się wybrać i nie ukrywam, że faktu zamknięcia kin nie przyjąłem z wielkim entuzjazmem.
Wreszcie udało mi się zobaczyć „Kontrolerów”. I musze przyznać, że warto było czekać, bo film jest równie dziwny, co zajebisty. Co prawda liczyłem na więcej ujęć z udziałem mojego ukochanego Budapesztu ale jako cichy wielbiciel kolejki podziemnej i tak byłem bardzo zadowolony. Po za tym uważam, że muzyka była super. BTW ma ktoś sundtrack? Bo w necie jakoś nie znalazłem L
Byczek mimo wielu zajęć i problemów nie zapomniał o moich imieninach. Był nie tylko prezent, który sobie sam mogłem wybrać, ale i niespodzianka. Byłem bardzo zaskoczony i bardzo zadowolony. Zwłaszcza, że tak mnie zakręcił, że do ostatniej chwili nie wiedziałem, o co chodzi.
A tak w ogóle to, co raz częściej obaj poruszamy temat wspólnego zamieszkania. I fajnie, choć nieco przeraża mnie fakt, że chyba dużo więcej byśmy ze sobą nie przebywali. Siedzenie w pracy po 10 i więcej godzin weszło mi w nawyk, no nie… może nie w nawyk, po prostu jest koniecznością. W związku z tym role się odwrócił i to teraz mnie Byczek odbiera z pracy a nie tak jak do niedawna było ja jego. A jak już wrócę do domu to i tak kursuję na linii kuchnia - łóżko - łazienka - kuchnia by znowu wyjść. I tak przez cały tydzień. Dziś Byczek zniecierpliwiony moim koszmarnie długim siedzeniem w pracy przyjechał do biura z książką i usiadł sobie grzecznie w kąciku w czasie, gdy ja się miotałem między biurkiem, kompem i kopiarką klnąc przy tym przeokropnie.
Pocieszający jest fakt, że do urlopu pozostały jedynie dwa tygodnie, potem długi weekend i… kolejne kilka miesięcy zapieprzania.
A tak zupełnie na marginesie to dziękuję za umieszczenie linka do mojego bloga. Z tym, że tego Ślązaka mogłeś sobie darować ;-)…
W nawiązaniu do komentarza "P" i własnych przemyśleń:
Po raz kolejny ludzkie sępy korzystają z ludzkiego nieszczęścia. Aż się rzygać chce. Wszystkie media ukazują ludzi pogrążonych w żalu i rozpaczy a ja nie mogę oprzeć się wrażeniu, że w zdecydowanej większości to żal i rozpać iście teatralna. Nie zależnie od tego czy ktoś jest głęboko wierzący czy w kościele był tak dawno, że już sam nie wie kiedy wszyscy rozpaczają po śmierci JP II. Raz, że nie wypada postępować inaczej bo co pomyślą ludzie, dwa, że jest to kolejny powód żeby usparwiedliwić własne lenistwo i obrzydzenie do pracy. Korzystając z wielkiego dobrodziejstwa żałoby narodowej, do piątku większość tych zatwardziałych żałobników będzie się obijała. Nie ważny powód, ważne, że uda się zdobyć jeszcze dzień wolnego a jak kto bardzo sprytny to i więcej. Mogę się założyć, że przynajmniej połowa tych rozpaczających na co dzień nie ma nic wspólnego z kościołem a "Dziesięciu przykazań" by sobie nie przypomniała nawet pod groźbą kar cielesnych. Niestety choroba i śmierć JP II to wspaniała pożywka dla niezdrowej sensacji. Gdyby któraś TV pokazywała to na żywo, to w kościele byłoby przynajmiej połowę mniej ludzi bo reszta wolałaby popatrzeć niż się modlić. I na prawdę szkoda, że ten człowiek zyskał o wiele więcej uwagi po śmierci niż za życia. Nie wystarczy zamknąć sklepy, kina i kanjpy. Bo to i tak nie ma nic wspólnego z prawdziwym żalem i żałobą.
... nastąpiła. Razem z pogodą poprawiły sie humory, powróciła chęć do spędzania czasu w sposób inny niż spanie.Weekend spędziliśmy bardzo miło i dość aktywnie.
Piątkowy wieczór na spokojnie bo z jednej strony ja funkcjonowałem od piatej rano i koło 20 nie byłem zbyt rozrywkowy, z drugiej strony media przekazywały informcję o stanie Papieża i choć żaden z nas nie ejst zbyt wierzący i tym bardziej praktykujący to jednak zrobiło się smutno. Bo co innego można powiedzieć, gdy właśnie gaśnie, stary, schorowany człowiek?
W sobotę wybraliśmy się do Wrocławia. Bezchmurne niebo, cieplutko, aż żal w domu siedzieć. A we Wrocławiu tradycyjnie ZOO, zakupy w Galerii Dominikańskiej i kolacja w TGI.
W niedzielę wybraliśmy się całkiem niedaleko by pooglądać doskonały przykład gospodarki w naszym kraju. Ośrodek wczasowy, luksusowy za czasów PRL a dziś kompletna ruina. Aż żal patrzeć. Wszystko doprowadzone do takiego stanu, że może jedynie robić za miasteczko duchów.
A propos kraju. Dziś zamknięto u nas wszystkie sklepy i centra chandlowe. Z wiadomego powodu. Pełni nadzieji jeżdziliśmy od jednego sklepu do drugiego licząc na to, że gdzieś uda się uzupełnić zupełnie pustą lodówkę. Z resztą nie my jedni bo typowym obrazkiem był sznur samochodów wjeżdzający jedną stroną na parking a drugą wyjeżdzający. Ja wszystko rozumiem, żałoba narodowa i te sprawy. Ale weźmy pod uwagę, że jednak żywym chce się jeść a populacja tego kraju nie składa się w 100% z katolików. Denerwują mnie te napady świętojebliwości. Na co dzień można kraść, kłamać, chlać i mordować ale od święta to my jesteśmy tacy poukładani i religijni.Coś tu nie jest w porządku chyba. Zakupy udało mi się zrobić. W małym sklepiku sieci Euro Shop. Sądzoć po ilości klientów dziś dużo zarobili. I dobrze.