Przepraszam. Wiem, że spieprzyłem Ci urodziny, może były to dla Ciebie jedne
z gorszych jakie miałeś przez ostatnie lata, i to pierwsze urodziny jakie
były gdy jesteśmy razem. To wszystko miało wyglądać inaczej, też miałem
swoje plany, żeby Ci ten dzień uprzyjemnić, wszystko spieprzyłem ;-(( Może
nawet spieprzyłem więcej niż same urodziny...
S.
Nie, nie jestem zły. Nie jest mi smutno. Życie z nim to był mój własny wybór. Mogę być zły jedynie na siebie.
Pogoda paskudna, zimno i deszczowo. Sobotę do wieczora spędziłem na nadrabianiu zaległości w czytaniu. Wieczorem pojechaliśmy po zakupy, bo w lodówce nic po za światełkiem nie było a potem do kina.
Kinoplex zaczyna mnie wkurzać. Do tej pory korzystaliśmy ze zniżek na kartę Euromobil a tu się wczoraj okazało, że zmienili regulamin i zniżkę ograniczyli o 50%. No i kupiliśmy Kartę widza by Kinoplex, która wciskają nam już od kilku tygodni i znowu mamy 4 zł zniżki na każdym bilecie. Wydatek się zwróci w ciągu dwóch tygodni.
Wracając do repertuaru to mieliśmy zamiar iść na „Mój Nikifor”, ale zobaczyłem, że grają już „Kroniki Riddicka” i przepadło. Co prawda Byczek się buntował, że znowu jakieś gówno, którego się oglądać nie da ale użyłem odpowiednich argumentów i Nikifor przegrał.
I bardzo dobrze, bo „Kroniki” były super. Takie lekkie połączenie „Gwiezdnych wojen” z „Diuną”. Przyznam szczerze, że raczej nie przepadam za takimi filmami, ale ten mnie wciągnął. Dobrze zrobione zdjęcia, sensowny scenariusz a na dokładkę Vin Diesel (na załączonym obrazku) w roli Riddicka.
Ostatnio powaliło mnie na kolana ogłoszenie z ofertą pracy w sklepach sieci Albert. Wielkimi wołami napisane „Nic nie umiesz? To wspaniale! Wszystkiego cię nauczymy.” Do tej pory myślałem, że jedynie Biedronka stawia na tanią siłę roboczą w postaci tzw. mięsa armatniego, co to ledwo czytać i pisać potrafi – sprawdzone doświadczalnie w kilku sklepach, więc proszę nie mówić, że to przypadek albo, że złośliwy jestem.
Hasło Alberta skojarzyło mi się wczoraj podczas próby zakupu biletu w Pomarańczowej kasie IC – taki nowy wymysł PKP. Niechybnie popsuł się komputer, kasjerka w szoku po pojawiły się „jakieś napisy”. Po angielsku oczywiście, więc grozą powiało. Na ratunek została zawołana druga kasjerka. Po kilkuminutowej debacie zdecydowały się na krok odważny i niesamowity – wyłączyły na chwilkę monitor. Działanie nie dało nic po za tym, że uciekliśmy się z Byczkiem wyśmiać. Zaproponowaliśmy wykonanie telefonu do informatyków. Pani numer miała, ale kolejne kilka minut zajęło jej wyszukanie numeru kierunkowego do… Warszawy. Informatycy nie odebrali, więc zrozpaczona zaczęła wciskać wszystko po kolei. W końcu wyświetlił się napis „Press any key to reboot”. Kasjerka zaszokowana, że pojawił się kolejny napis zastygła w bezruchu z palcem nad klawiszem Esc w my razem z nią mrucząc cicho pod nosem „wciśnij, wciśnij”. Po kilku minutach kontemplacji wcisnęła. Nic to nie dało, bo padł dysk. Straciliśmy ponad pół godziny i wyszliśmy bez biletów, bo to była jedyna czynna kasa, co sprzedawała bilety na ekspresy.
Bez wątpienia była to przedstawicielka grupy „nic nie umiesz…”. Bilety ja nauczyli sprzedawać, ale w momencie, gdy pojawiło się coś innego niż ekran wyboru trasy kobieta stała się bezradna.
Żeby było ciekawiej ja odwaliłem numer w wypożyczalni video. Pytając o konkretny film posłużyłem się tytułem polskim a nie oryginalnym w wyniku, czego dostałem zupełnie inny film niż chciałem. Jakoś nie przyszło mi do głowy, że będą mieli dwa różne filmy o tytule „Co za życie”. No i sobie pooglądałem Salmę zamiast Angeliny. Dziś robię drugie podejście – może tym razem się uda.
Nie cierpię wstawać rano, gdy na zewnątrz pada a w domu piździ niesamowicie – dokładnie tak jak to było dzisiaj. Ale to już chyba po raz ostatni, bo po powrocie z pracy zaskoczyło mnie miłe ciepełko. Od dziś działa centralne ogrzewanie i temperatura w domu wróciła do moich ulubionych 19 stopni.
W pracy udało mi się zdewastować jeden telefon. Niechcący acz skutecznie wyrwałem z aparatu kabel. Koleżanki dostały ataku śmiechu, bo z minutę produkowałem się do słuchawki nim zdałem sobie sprawę, że rozmówca jakoś nic nie odpowiada i w ogóle jest coś nie w porządku.
Wieczór spędziliśmy z Byczkiem trochę nietypowo. Najpierw jeździliśmy po centrach handlowych, aż wreszcie w Tesco udało się Byczkowy kupić Trylogie Gwiezdne Wojny. Potem pojechaliśmy razem na wizję lokalną, którą co prawda miałem przeprowadzić w godzinach pracy, ale z kilku powodów mi się nie udało a na jutro muszę mieć gotowy raport.
Wracając do domu poruszyliśmy temat naprawy zawieszenia w aucie. Nie da się ukryć, że do wymiany są amortyzatory i drążki kierownicze. Byczek marudził, że nie ma na to kasy, ja go opieprzyłem, że wydaje pieniądze na głupoty i przez moment było średnio przyjemnie. Zastanawiam się czy mu nie pożyczyć pieniędzy na przegląd i naprawę. Bardzo wychowawcze to nie będzie, ale wolę to niż żyć ze świadomością, że jeździ autem, które grozi wypadkiem.
No i właśnie minął rok. Rok od dnia, kiedy Byczek po raz pierwszy powiedział, że mnie kocha. Rok od czasu, kiedy otwarcie powiedzieliśmy sobie, że chcemy być razem.
Gdybym rok temu wiedział, jak to wszystko się potoczy to… tak, zrobiłbym dokładnie to samo, co zrobiłem. Może nieco szybciej, bardziej stanowczo i bez czekania. Może nie jest idealnie, ale jestem szczęśliwy. Co prawda dużo mnie to kosztowało, rozpadły się dwa związki, żeby powstał jeden a moje życie zmieniło się właściwie w 100% od miejsca zamieszkania poczynając a na rodzaju wykonywanej pracy kończąc ale było warto.
Po raz kolejny wychodzi na to, że w życiu nie wolno się poddawać i biernie czekać na to, co będzie. Gdy coś jest źle to trzeba starać się samemu to zmienić a nie siedzieć i się załamywać. Prawie zawsze jest jakieś wyjście nawet z najgorszej sytuacji. Po prostu trzeba chcieć, trzeba walczyć o swoje i… najczęściej się wygrywa.
Chciałbym wrócić do tego tekstu za kolejny rok i dopisać: „jest co raz lepiej”…